Наслов:
МАГИЧНА ПРИВЛЕЧНОСТ
со македонската филхармонија
Објавено на: 02.04.2009
Автор: Марко Коловски
Периодика: Македонско радио - Радио Скопје
Програма:
С. Рахманинов: Концерт за пијано и оркестар бр. 2, Симфонија бр. 2
Учесници:
Македонска филхармонија, Едуард Амбарцумјан, Полина Асетинскаја,
Забелешка:
Магнетот овој пат беше двоен: од една страна делата на Сергеј Рахманинов, особено неговиот популарен Концерт за пијано и оркестар број 2 во Це мол, а од друга - младата и стројна руска пијанистка Полина Осетинскаја, - пред повеќе од две децении сметана за чудо од дете, а сега кај нас, по малку претенциозно најавена како уметник од генерацијата и рангот на Евгениј Кисин, Максим Венгеров па и Вадим Рјепин.
Е, сега, ако многумина се запрашаат како тоа името на младата Полина денес во музичкиот свет да го нема значењето на нејзините славни колеги, тогаш одговорот на извесен начин можеа да го добијат синоќа. Не дека е таа слаб пијанист. Напротив, според она што го покажа при синоќешната изведба на Концертот од Рахманинов, со просечниот оркестар на Македонската филхармонија, со подпросечниот диригент Едуард Амбарцумјан и во синоќа крајно ненормалните услови во салата на Домот на армијата на Македонија во која при секое пијанисимо повеќе се слушаше капењето на дождот отколку звукот на инструментот, значи во едни такви услови според својата интерпретација таа покажа дека е при врвот на светската пијанистичка уметност. Во такви услови, со такви деконцентрирачки звуци, всушност, подвиг е и она што таа го направи. Но, сепак, и покрај тоа, можеше без проблем да се процени дека ставањето на нејзиното име до имињата на големите магови на светската концертна сцена какви што се пијанистот Кисин и виолинистот Венгеров е само убав рекламен трик. Трик, кој за среќа, имаше влијание, бидејќи синоќа, како што рековме, сепак вредеше да се чуе оваа одлична пијанистка.
Значи, за нејзината пијанистичка техника и не мора да се зборува многу, Како впрочем и кај поголемиот број од светски познатите пијанисти. Таа е на исклучително високо ниво и само прашање е на инспирација и концентрација, за што синоќа немаше соодветни услови, до кој степен таа ќе се манифестира. Кај уметниците од овој ранг обично зборуваме за нивната филозофија на интерпретацијата, за начинот на кој ја докоснале сржта на изведуваната композиција, за стилските координанти и така натаму. И токму гледано од овој агол изведбата на Вториот концерт од Рахманинов публиката не ја остави рамнодушна. За некои пристапот на Полина Осетинскаја, имено да го ослободи Рахманинов од вообичаениот романтичарски пристап со висока реторика, со нагласена патетика и да му даде извесна класично урамнотежена димензија, можеби и ќе биде прифатлив. Особено во време во кое сме сведоци на емоционални претерувања кои многу често ги тривијализираат големите дела на мајсторите на музичката историја. Но, за вашиот известувач, а верувам и за извесен дел од присутните во изведбата на Полина синоќа недостигаше страст, барем во онаа мера без која концертите на Рахманинов не се тоа што сè. Можеби, при тоа, во таквиот впечаток имаше влијание и фактот што таа во својот визуелен настап не покажуваше никакви знаци на афектација, дека свиреше едноставно, без знаци на опиеност од опојната мелодика, па во одредени моменти дури и индиферентно, но дури и да беше така, сепак останува непобитниот впечаток дека таа не е дионизиски тип, дека не дозволува да биде обземена и опиена од заводливата моќ на музиката. Таа сака да биде над музиката и да ја обликува онака како што наумила.
Синоќа тоа го правеше успешно до степен до кој дозволуваа условите, иако поддршката што и ја даваа Македонската филхармонија и диригентот Амбарцумјан не беа на потребното рамниште. Впрочем, како и многупати до сега оркестарот осцилираше од солидно до бледо издание, при што, како што одминуваше концертот впечатокот се расипуваше. Можеби за тоа придонесе и тоа што во вториот дел ја слушавме Втората симфонија од Рахманинов, која и заради својот едноличен композиторски манир и заради својата епска должина, особено со ваква колеблива изведба тешко можеше да се издржи. Едуард Амбарцумјан, кој синоќа стоеше зад пултот на Македонската филхармонија ѝ е добро познат на нашата музичка јавност. Синоќа не блескаше. А и како би можел, кога неговата глава повеќе беше во партитурата отколку обратно. Во такви околности од потребната креација не остана речиси ништо. Тоа и не е изненадување бидејќи веќе е сосема јасно дека тој е просечен диригент. Останува енигма само тоа како е можно толку долго и толку често да е на нашите концертни и особено оперски сцени. За тоа очигледно не се пресудни неговите диригентски квалитети.
Клучни зборови:
Оригинален извадок:
за поголем формат